دیل کارنگی می نویسد "هنگامی که کارهای سنگین قوای ما را از بین می برد و اندوه ها هر نوع اراده ای را از ما سلب می کند و بیشتر اوقات که درهای امید به روی ما بسته میشود، به سوی خدا روی می آوریم. ولی اصلاً چرا بگذاریم روح یاس و ناامیدی بر ما چیره شود؟ چرا همه روزه بوسیله خواندن نماز و دعا و بجای آوردن حمد و ثنای خداوند، قوای خود را تجدید نکنیم؟ ( کارنگی، 1380، 203).