|
روی ماه پروردگار
نماز-ستون دین
گروهی از نویسندگان مسلمان، كوشیده اند، در حركات حین نماز اعم از قیام و قعود و ركوع و سجود جنبه هایی از نرمش عضلانی و ورزش بدنی را بجویند و آن را با نرمش های متداول دیگر كه منجر به استراحت و آمادگی عضلانی می شوند، مقایسه كنند. اما دیدگاه ما به آرامش عضلانی ناشی از نماز، از دریچه دیگری است. دانش پزشكی امروزه، به اثبات رسانده است كه اگر شخصی در ساعت حدود 10 شب بخوابد و حدود ساعت 5 صبح از خواب بیدار شود (یعنی حدود 7 ساعت خواب) در ساعت حدود 1 بامداد، در بدن او برخی مواد شیمیایی شبه مورفین كه به عنوان گروهی اندورفین ها و آنگفالین ها نامگذاری شده اند، ترشح می شوند كه این مواد اثر مستقییم بر روی قسمتهای مختلف بدن از جمله عضلات اسكلتی دارند و منجر به راحتی عضلانی، در طول روز آینده برای فرد می شوند. اما چنانچه شخص در ساعت حدود 12شب بخوابد و صبح روز بعد ساعت 10صبح از خواب برخیزد (یعنی حدود 10 ساعت خواب) اندروفین ها و آنكفالین ها برخلاف حالت گذشته افزایش ترشح كافی پیدا نمی كنند و در نتیجه این امر، سبب می شود با این كه این شخص حدود 3ساعت بیشتر از شخص قبلی خوابیده است، از آرامش و استراحت عضلانی به اندازه كافی بهره مند نشود.و درست به همین علت است كه هر چه خواب انسان بیشتر ادامه پیدا كند و مثلا تا ساعت 10صبح به درازا بكشد، احساس خستگی و كوفتگی عضلانی پس از آن بیشتر خواهد بود.
و اما فریضه “ نماز ” با اثر درخشان و بی نظیری كه در ایجاد بهداشت خواب دارد،در این مورد نیز نقش بسیار موثری ایفا می كند. چرا كه “ نماز صبح ” ضمن ایجاد الزام و وجوب برای سحرخیزی، انسان را خودبه خود به سوی یك آرامش عضلانی ناشی از مواد شیمیایی درونزا سوق می دهد.
بزرگان عرصه علم و اندیشه مانند استاد شهید مرتضی مطهری (ره) نیز برنامه زندگی خود را بر مبنای خوابیدن در ساعت حدود 10 شب و برخاستن از خواب، حدود نیم ساعت قبل از اذان تنظیم كرده بودند تا از مواهب خدا دادی و بی حد و حصر نماز، حداكثر فیض و بهره را ببرند.
نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ  به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب پيوندها
نويسندگان
|
||
 |
تبادل
لینک هوشمند
